Одам пак во Охрид. Јупииии...

Кога пред две години морав да одам на одмор во Охрид и по тој повод го напишав мојот прв блог, мислев дека е забавно и дека никогаш повеќе нема да си дозволам да завршам на лето во Охрид. Еее, сум се зафркнал. Судбината, ама навистина - судбината сакаше и лани да одам во Охрид. И, за разлика од лани кога судбината беше лоша, годинава - исто така судбината, но онаа добрата, наложи повторно, ПО ТРЕТ ПАТ во три години, мојот скапоцен, долгоочекуван и многу потребен летен одмор (неееееееееееееееееееееееееееее) повторно да го поминам во Охрид. Не, годинава нема да се нервирам. Веќе ми е трет пат и ќе се обидам да бидам кул. Но, секако, ќе пишувам. И ќе ставам слики. Не мислам дека ќе биде толку интересно како пред две години кога, прв пат по повеќе од 20 години, отидов на летување во Охрид, затоа што овој пат ќе се обидам да ги избегнувам сите оние места за кои пишував тогаш, а кои - кога еднаш ќе ги доживееш, веќе не се интересни, туку стануваат жални и, навистина иритантни.

Е па, ај чао.

Охрид – третпат

Во Охрид сум на одмор, по третпат во последните три години. Еве нешто за почеток: Седнуваме во истиот кафиќ на плажа од лани и порачуваме, меѓу другото, „кисела вода без лимон“ на што келнерот одма отсекува: -Не се секирај, и онака не даваме лимон со водата! Велком во Охрид, си реков. Вечерта шетам по шпалирот со скара, оној истиот од лани и преклани. Што да видам. Од петнаесеттина распламтени скари од лани, годинава останале само две-три. Другите затвориле. Знам дека има помалку туристи, па нормално да има и помалку скара, ама нешто не ми иде во глава економскава логика, оти чичкото со лежалки на плажа на кои и лани и преклани, а сигурен сум и годинава – ние сме единствените што изнајмуваме, додека сите други лежат на едниот метар квадратен од страна, не затворил и уште си отвора секој божји ден. Барам логика во затворените скари и – ја наоѓам. Затворила „Македонската скара“ и сите оние на кои пишува само „Скара“, додека останале во бизнисот само скарите на кои пишува „Лесковачка скара“. Нема што – бренд није шала!

Многу работи се исто од лани, но има и новитети. Прво за новитетите.

Од неколкуте хотелчиња на сама плажа (не знам кој им даде дозвола за градење оти е сепак зона забранета за градење, ама тоа е друга приказна), ечи српска музика, еден хард-кор турбо фолк, од кој дури и лесковачка на 50 степени личи како префинето јадење на ексклузивна локација!

Другиот новитет е што, за разлика од лани кога на плажа сите буљеа наоколу и се досадуваа – не дај Боже некој да чита книга, годинава сите зборат на мобилни. Ама сите! И тоа не да се тргнат на страна, ем за да не им го слушаш муабетот, ем да не им пречат на другите кои дошле на одмор, туку се дерат на цел глас. Ем за да ги чујат сите наоколу, ем да им пречат на другите што дошле на одмор. А муабетите... Милина за душа. –Каде си бе? Ај иди ваму, ние веќе го кладовме газот в’вода!

Уште една новина годинава се таблите што стојат до чадорите и лежалките за изнајмување на кои, нешто како хаус рулс, пишува што е забрането. Замисли, прво што е забрането е користење на лежалките без плаќање. Замисли!? Најголем впечаток сепак ми остави втората забрана – забрането е внесување храна и пијалаци од надвор! Види богати. Значи, ако сакаш да си земеш сендвич на плажа за да не јадеш „лесковачка“ или на пример густ сок за да не пиеш Пепси и Миринда, нема шанси. Веднаш ќе бидеш избркан иако си платил 300 или 400 денари за лежалките и тоа со сето право. Истакнале правила, си ги прочитал, јасни се, си ги разбрал, и – нема што. Значи, она што ми се случи лани како непишано правило – сега е преточено во пишан куќен ред на плажата. Лани, уредно си плативме 400 денари за две лежалки и еден чадор. Купивме и две кафиња и две води за кои плативме уште, не знам, некои 250-60 денари. И едно време ни се припија коктели. Го викам детето-келнерче за да му порачам, ми вика – немит. ОК. Одам на соседниот шанк, купувам два коктели и си ги пиеме на нашите лежалки. Доаѓа детето и ни вика: –Газдата рече о’ма да си ојте! Му викам: -Зошто?! –Да ојде да ги пијте коктелите онаму к’j шчо сте ги купиле! Не ми се веруваше. Нормално, не станав, туку го викнав газдата да ми каже лично, а тој, нормално – не дојде. Е, оваа случка сега е хаус рул намбр 2.

И, нешто последно за денеска, оти тек сум два-три дена овде и ќе пишувам уште, е што вчера, одиме на плажа во 8 за да ги избегнеме гужвите. Седнуваме на истите лежалки од лани, кај истиот газда што не бркаше, кај истиот тој што ни викаше дека водата нормално ја служат без лимон и нема потреба да им се нагласува... и, кога таман се испружив, од соседното купче мажи, жени, деца под еден чадор не заплискува таков еден мирис на пот, онака, да ти одзатне ноздрви! Не ми се веруваше дека некој, во 8 саат сабајле кога доаѓаш од хотел, истуширан, намачкан, налицкан, облечен во чисто – да мириса на пот! Ама ете и тоа го има. Велком бек, си реков уште еднаш. Ту би контињуд.

Охридски бисери

Еве неколку добри охридски бисери што се испечатени во официјална брошура која се вика Мапа на Охрид а која се дели бесплатно по рецепции на хотели и шанкови на кафиќи: центар - central area, касарна - Army, Дејан Војвода - Deyan Voyvoda, Гоце Делчев - Gotze Delchev.

Охрид, август 2008

Прв ден
Во Охрид сум за одмор прв пат по 25 години. Се некако одиме за викенди и семинари, ама годинава решивме да одиме и за одмор. Иако некои делови од градот можеш и да не ги познаеш, друго ништо не е променето. Паркираме во хотел кај Св. Стефан, уште не излезени од кола - кога доаѓа чичко и не брка од паркингот. Не бил за нас. Седевме едно 15 дена, никој никогаш не се паркира на тој паркинг оти чичкото по цели денови стоеше тука и ги бркаше сите што сакаа да го сторат тоа! Зошто, како, кој го плаќаше, никогаш не сфативме. Ги фрламе работите во соба и одма одиме во град да купиме карти за Охридско лето. Вечерва има и претстава и концерт и сакаме да ги гледаме и двете. Еее, не може. Наместо, како што стои во програмата, претставата од 21.00, концертот од 22.30, ги смениле и сега и двете почнуваат во 21.00. Па, бирај! Добро. Одиме на претставата. Купуваме карти што чинат милион денари и влегуваме. Место ни за лек. Не помогна ниту не толку љубезниот повик на еден човек - сите со гратиси да станат за да седнат прво тие со карти. Никој не стана. Си ја отстоивме цела претстава. Се враќаме скапани во хотел и викаме, ај да се напиеме по една пијачка, на масите надвор. Порачувам сечена водка со швепс. Келнерот само ме погледна, се насмеа и ми вели: -Ааа, не. Ние не сечеме. Јас ќе ви донесам посебно водка посебно швепс, а вие сами сечете, праите што сакате! -Доообро, му велам и се обидувам да се опуштам.

Прв впечаток од плажата
Одиме на плажа, цели уплашени дека нема да најдеме ни чадори, ни лежалки. И навистина, плажата - како од филмови! Луѓето еден врз дргу, нема место некој да се испружи, туку само да седи. Арно ама, лежалките и чадорите што се изнајмуваат - празни. Супер. Седнуваме на две, уште не земавме здив кога, доаѓа едно дете и вика - 400 денари. Молам?!
Плаќаме и викаме, ќе седиме цел ден за да ни се исплати. На плажата, има што да видиш. Десетина музики маваат на цел глас од секое шупиче кое божем е штосна плажна колиба од слама и од секоја приколка која служи како офис на тие што изнајмуваат разно-разни нешта. Улицата над плажата е како од најстрашните хорор филмови. Долж целата улица има едно 20 приколки на кои пишува „лесковачка скара“ и кои работат турбо 24/7 (за ова има посебно поглавие подолу!). На плажата - никој не чита. Никој. Можеби затоа кој и да помине се сопнува загледувајќи се во нас, со целата наша подвижна библиотека. По Грција или на други места, по плажите - буквално да те фати срам ако не прочиташ најмалку 50 страници дневно, оти британчето до тебе секој ден доаѓа со по една нова цигла од книга. А овде те фаќа срам, ама од тоа да не помислат дека нешто изиграваш со книгиве на плажа. Не сум знаел дека Македонците на плажа доаѓаат со пола куќи со себе! Јадење, пиење, термоси, кафиња, столици, маси, душеци, топки, фрижидерчиња - едвај се донесуваат. И, што се случува. Доаѓаат по едно 10-15 луѓе заедно, 20 минути се распостилаат, и додека се намачкаат, ги испособлечат и ги испокараат децата - им останува уште едно 15 минути за палжа и ајдееее - назад во хотел на ручек. И, што за мене беше несфатливо - повторно носат се назад! Повторно се се пакува и се зема со себе. Да е бељата поголема, сега не ги издишуваат душеците и топките, туку такви напумпани, со сите други работи со себе, ги враќаат назад. Сакав да прашам, ама некако сфатив дека не е моја работа - зошто не ги оставаат барем чадорите, душеците, пешкирите на плажата, кога по саат-два повторно ќе се вратат?! Попладнето - истата церемонија. Отпакување, соблекување, мачкање, викање, и таман се тоа завршило - ајдееее, назад на вечера. И пак почнува пакувањето. Ми стана појасно кога еден ден останавме цел ден во хотел, оти толку изгоревме дури и под чадори што не смеевме веќе да се појавуваме на сонце. Хотелот беше полн, и како никој да не одеше на плажа. Ќе ги снемаше на малку сабајле и на малку попладне, ама главно се живееше по цел ден на терасата. Тука се трчаше, се дереше по децата, се играше карти, и што ти не.

Плажа
Значи, на плажа никој не чита. Некој знае да реши по некој крстозбор, и - главна занимација е буљење наоколу и играње карти. Уште една интересна работа. По две, три семејства - сите се собрани под еден чадор. Жени врз мажи, децата врз нив, така јадат, така седат, така играат карти - се е еден преку друг. Ми стана интересно и отидов да прашам во продавницата над нас. Еден чадор за сонце, од поубавите, чинеше 500 денари. А, и уште нешто. Како на цела плажа да има натпревар - кој има најмал чадор за сонце и под кој чадор ќе собере најмногу луѓе. Гледам, на цела плажа нема и два исти чадора. И, со трн да бараш, нема ниту еден чадор што е целосно читав, со сите жици. На сите им фалат по една до две жици. Доаѓаме еден ден порано и земаме лежалки во првиот ред, одма до езерото. Сакаме да лежиме гледајќи во водата. Арно ама, уживањето траеше само некои 5 минути. Само што се испруживме, кога ете ти, на тој мал, навистина мал простор од нецели 50 см. меѓу нашите лежалки и водата - удобно се смести цело едно семејство - мајка, татко и три деца. Всушност беа пет, оти едното вредеше за три! Ништо од нашето уживање во езерото. Најгласни од сите цело време всушност беа татковците. Лежам и не можам никако да се опуштам, оти од водата се слушаат страшни урлања и извици. Си велам, ајде, нека, па си играат со дечињата, одмор им е. Ама, не било така. Гледам подобро, во плиткото се собрале едно десетина таковци и најдетски си играат и врескаат! Главен натпревар беше кој ќе направи поголема глупост. Врвот на смеата беше кога еден се затрча накај брегот како да ќе излезе од водата и одеднаш со сите свои 120 кила се фрли пак наназад во водата. Цепки! Децата уживаа во претставата на своите таковици, а мајките си седеа под чадорите, гледаа накај водата и си гувееја. Без да се мрднат, без збор да кажат. Кај 2 часот попладне доаѓаат младите. Како по некое правило - секој има по три работи со себе: пешкир, мобилен и цигари. Седнуваат на најжешкото сонце без чадор, и ги горат своите веќе препечени болно-розеви кожи. Главен знак дека на плажата веќе има илјада луѓе ни беше пената која се појавуваше на езерото, иако во вода не можеш да одиш и да сакаш. Мораш некому да му ја згазиш главата, а скоро на сите - нозете. Барем не жежи кога одиш по песокот, оти воопшто и не газиш по песок, туку по пешкирите на луѓето. Желбата за одење во вода ја убиваше и помислата дека на целата таа плажа, со сите тие илјадници луѓе немаше ниту едено веце! Ајде ние претрчувавме до хотелот кој ни беше на 10 минути. Ама каде оде сите овие луѓе, не знам. Урликањата на родителите главно одеа вака: -Излагај од вода гомнар еден!, му вика на својот син еден татко кој држи цигара во устата, има стомак како да голтнал лубеница од 10 кила, а на вратот му виси 100 грамски златен синџир со пола црква обесена на него. И, како по правило, одеднаш мајките и таковците ги сменија улогите. Татковците полегнаа под чадорите со по едно пивце, а мајките изрипаа и почнаа да ги учат своите деца да пливаат, да одат, да прават фигури во песокот. Конечно! Се извадија и кофички и лопатки. Наеднаш плажата стана како од времето кога ние одевме на одмор со нашите родители. Кога главен предуслов за воопшто да се појавиш на плажа беа кофичка со цел сет од алатки и пластични сандали во разни бои купени од Планика на ќошот на сегашна улица Македонија. Иако е 2.30 никој не помислува да се покрие, облече, затскрие. Мислам дека во последно време критериум за тоа како си поминал на одмор не е како навистина си поминал, туку колку ќе поцрнеш.

Прошетка по Охрид
Во најтоплото, оставаме се на плажа и одиме во градот, да поуживаме кога нема никој по улиците. Е, ова е навистина една сосема друга слика. Дами со огромни сламени шешири уживаат во некој коктел, завалени во сенката на терасата на некој ресторан во стариот град, а други со чаша студено бело вино се насладуваат на парче „забранета-за-лов“ охридска пастрмка. Откако ја забранија охридската пастрмка, по менијата насекаде е прешкртан зборот „охридска“ и стои само пастрмка, иако кога ќе прашаш за пастрмката, сите со едно намигнување со окото ти кажуваат дека е калифорниска. А фино им рече министерот: -Ја забранивме за да имаме да ја јадеме по десет години! Уште нешто не ми е јасно никогаш. Како, по толку години и по толку туристи, охриѓани никако не научија како да готват пастрмка?! Има исклучоци, ама навистна ретки. Дури да ти е жал за рибите. Кога сум кај охридските ресторани, морам да им одадам признание дека ми приредуваат едни од најзабавните моменти во животот со своите менија. Ги читам од корица до корица, како најзабавна книга. И немало некаде, а да не е така. Во секое ново мени има нова глупост, главно поврзани со преводите на јадењата на Англиски јазик, а на сортите вина на Македонски. Единствено Каберене Севињон речиси секаде е Шевињон. Другото се е различно и секој ресторан си има свое креативно достигнување во преводот. Препорака: Ако ви е топло или досадно, одете во некој ресторан во Охрид побарајте мени и без промашување - ќе си поминете супер! Нема промашување и кај досетливоста на келнерите. Уживајте! Не дека сум некој фан на бугарската кауза, ама морам да кажам дека кога шеташ во празниот Охрид додека сите се на одвратните плажи, како сите бугарски туристи токму тогаш да решиле да дојдат и да уживаат во вечната убавина на стариот град. Сите во рацете држат по некоја книга и фотопарат, а на главите имаат шешири. И, сите одат во семејства. Да ги гледаш од страна тоа личи како на час од настава во природа. И како да се на натпревар по знаење. Еден кажува, а другите го надополнуваат кога зборуваат која црква од кој век е и што е значајно во врска со неа. Друг муабет е што мислат дека тоа се нивни цркви. Како и да е, има нешто значајно и свечено во начинот како го доживуваат сето ова.

Лесковачки роштиљ
Сум се лажел кога долго време мислев дека плажите се можеби најодвратното нешто во Охрид. Тргнав по патот над плажите од Славија накај Горица. Кога бев мал ова беше едно од најубавите места за прошетка. Што да видам?! Кошмар!!! Патот од земја, облаци од прашина, а од двете страни на патот наизменично наредени - приколки со лесковачки роштиљ и купишта ѓубре. Од време на време, меѓу нив ќе се појави и по некое маркетче. Вистински „шпалир на смртта“. Не ни помислуваш овде да застанеш, камо ли да јадеш. Само сакаш, ако веќе си заглавил меѓу приколките, некако да го најдеш излезот. Си викам - кој ли јаде овде? Ама штом ги има толку, според пазарната логика, значи има и такви што јадат. И, зошто лесковачки? Зошто роштиљ? Зошто не македонски, зошто не скара, иако и тоа не е нешто со што би се гордееле?! Одговорите дојдоа многу брзо. На враќање. Уморни, моравме да одиме побавно и бидејќи беше единствен пат - повторно да поминеме низ шпалирот на смртта. Млади, дотерани луѓе чекаа во редици да купат парче смрдено, препечено месо на плу 40 степени за 150 денари. Труењето беше гратис! Гледам, во сето тоа лудило по роштиљ - пред една прикалка која изгледа како сите и чие месо не е по ништо различно од другите - нема никој. Читам: Македонска скара. Немаше жив човек. Влеговме во еден маркет да купиме вода. Како влеговме, така не удри шок. Како никогаш да не чуле, ниту виделе еркондишн. Ајде за луѓето, ама ќе им се расипе стоката. Се се продава на плус двеста! Стигнавме до фрижидерите со вода и - како што е нормално, сите шишиња беа жешки. Кој по ѓаволите би пиел врела вода на плус 40?! Веројатно никој, па затоа и фрижидерот беше полн со топла вода која никој не ја купува. А производите во маркетот, хаотично наместени. До лебот, алкохолот, па компири, па до нив папучи, па јогурт, па пиво. Прво да се начукаш, па да се отрезниш. Сепак купивме две мали шишенца млака вода по цена од три големи од по 1,5 литар и излеговаме надвор, каде личеше на климатизирана просторија споредено со продавницата. Пресекуваме преку купишта ѓубре кои ја делат улицата и неколкуте помали, луксузно опремени плажи. Меѓу лежалките и лаптопите со интернет на плажата и ѓубрето има цели 50 цм. Уживање! Побрзавме да го напуштиме овој за нас дотогаш непознат и речиси виртуелен свет во кој, пак, стотици други луѓе уживаа.

Дојран, февруари 2007

Кафаната

Супер, сончев и пролетен – да, пролетен ден. Сè што можело да никне – никнало! Само, луѓе – нема. Неколку шетаат по една новоизградена патека покрај езерото и буквално сите тие се сретнавме попладнето во Фук-Так на ручек. Прекрасна, типично маалска кафана. Доаѓаат, пијат по едно кафе и чаша вода и си одат. Само ние остануваме долго, долго, за да можеме сè да видиме, забележиме, уживаме. Главна маса е онаа до шанкот, на која газдата игра табла со долгобрад уметник кој ги насликал сликите што се обесени во кафаната. Многу се убави и на нив Дојран е дури поубав отколку во јаве. А во кафаната, сè е опуштено. Кој и да влезе прво оди да се поздрави кај газдата кој сето време седи на масата и игра табла. Влегува еден човек со сокови, му дава на газдата нешто да потпише, тој потпишува. Ниту гледа кој и што му донел, ниту го гледа документот. Доаѓа рибар, му тупнува на масата еден крап и си оди. Келнерите, кои кога немаат работа исто така си седат на масата, ни да мрднат. Сè е опуштено и спонтано. Од време на време седнува со нив и една жена. Сфаќаме – готвачката. Кога ќе дојде некој и ќе порача нешто, ја снемува. После, ете ти ја пак. Сето ова се случува на масата лево од вратата. Десно – е за гостите како нас – кои не се овде секој ден. Сите други, влегуваат и – автоматски, без дури и да погледнат – одат и седнуваат во левата половина од кафаната. И, тоа што е најинтересно – не зборуваат многу. И газдата и уметникот и келнерите и гостите – сите некако седат и траат. Секој си зема по еден весник и чита. Ако најде нешто важно – го чита на глас, другите слушаат. Келнерите не се воопшто наметливи. Милина. Барам благо и ми велат – има само баклава. Прашувам: -А, тулумба? -Не, само баклава. Правам жална фаца оти ми се јаде тулумба. А келнерот ме гледа и ми вели: -Убава е. И толку. Нема шеги, нема досетки. Порачав една. Беше една од најубавите што сум ги пробал во животот. Тишината ја сече уметникот кој почнува муабет, онака сам од себе. -Ме викаат да шетаме, а јас им викам не се шета во друштво. Се шета сам. Кога си сам, сам си го диктираш темпото, сам си со своите мисли. Вака, во друштво, не е шетање туку само муабетење. Нема фајде од тоа шетање. Настапува тишина, па по десетина минути еден друг од гостите заправа муабет. -Некој украл сеф, ама во него имало само 200 денари. Никој не реагира. Сите молчат. По релаксирано отсуство на разговор не сум сретнал во животот. Супер одмор за стресни луѓе како нас. Нè испратија онака како што нè дочекаа. Никој не забележа дека сме внатре, никој не забележа ни дека си одиме. Надвор истураше. Никаде го немаше она сонце и припекот од пладнето. Надошле темни облаци и се гледаше дека ќе останат на небото уште некое време. И, повторно чудно за мене што никој во кафаната не кажа ниту збор за таа толку драстична промена на времето. А сигурен сум дека за неа знаеја сите.

Собата

Е, ова е приказна за себе! Прво сакавме да земеме соба во еден хотел што ни личеше фин и, имајќи предвид дека е Дојран, не мислевме дека е скап. Само што влеговме на паркингот, ни се затрчаа неколку секјурити. Не можело никако овде да се преспие, хотелов бил само за гостите на казиното! Хмм. Не знаев. Океј. Ќе видат они! Налутени, одма си влеговме во соседниот, стар, фин, руиниран хотел од пред едно 35 години. Соби, колку сакаш. Места, исто така. Одиме накај собата. Реновирани се само влезот на хотелот и првиот спрат. Нагоре - дизајн од 80-тите, ама не ретро, туку баш онака - оригинал. Собата, како што вели еден мој другар, во лимон плаво. Парно нема. Се грее на клима. Климата - на буткање. Аха. Ги тргам четрислојните завеси, драпери и што ти не друго - паѓаат од корнизата. Важно влезе светло и воздух. И - најубав поглед на езерото. Вратата од терасата не се отвора. Удира во корнизата на која висеше завесата што ја бутнав на подот. Влечеме, тргаме, се откачи корнизата, но се отвори и вратата. Мораш да скршиш едно нешто, за да дојдеш до друго. Собата беше навистина чудна. Не сте виделе таква. Ама и забавна. Какви се глупости нема во неа! Над креветот висат три дебели жици од струја. Всушност, две се жици а таа во средината е една од оние портокалови цевки за изолација во кои има жица со струја. Сфаќаме - таму требало да има некакви лампи. Високо над жиците, три отворени дозни за струја. Уште две такви има над тоалетните маси до креветите, на местото каде пред 35 години имало лампи. Толку отворени дупки со дозни и толку кабли за струја да висат во една соба не сум видел ниту во нов стан! Во центарот на собата, на таванот, каде би можело да има некоја сијалица - има само еден огромен противпожарен алармен уред. Лампа единствено има на ѕидот меѓу собата и вецето, чисто од немајкаде. А, да, вецето! Темно кафеави испукани плочки и еден куп запечатени вентили за вода. Колку што во собата има кабли и дозни за струја, овде има затворени вентили за вода што излегуваат од сите страни на ѕидовите. Има и туш кабина, која е само туш, оти тоа кабина не постои. Се тушираш и водата стигнува до собата. Прибор: 2 отворени (рефус) сапунчиња за раце од кои кожата се суши ко шмиргла, 2 мали кесички со брезов шампон за коса и една дебела, полна, кафеава ролна тоалетна хартија која е толку тенка што се троши при само едно одење по нужда. Сакавме да ја држиме подотворена вратата од вецето за да влегува малку топлина од собата кога ќе се тушираме, ама ништо од тоа. Толку мириса на канализација, што не се издржува. Значи, ова е сè што има во собата. Нема ни телевизор, ни телефон, иако приклучок за телефон виси над креветот. Има само жици, дупки и само малку да ги избројам - еден, два, три,... десет штекери. И, само една сијалица. Да, има и еден огромен пајак кој цело време шета и ја менува локацијата. Главно, дење стои блиску до прозорецот, ноќе до сијалцата. Во ѕидот карши креветот, над уште една тоалетна масичка има заковано две шајки. Претпоставувам на нив висела некоја слика кога хотелот бил работничко одморалиште. Еркондишнот не може да постигне. Вратата зјае добри 5 сантиметри и постојано влегува студен воздух. Цената? 850 денари спиење со појадок. Споредено со 50-те евра во Охрид е малку, но ако ја видите собата ќе сфатите дека сумава е позамашна. Освен ако цела поента не е во појадокот, ама за него ќе дознаеме дури утре сабајле.

Струмица

Бидејќи од Дојран видовме сè, вечерта решивме да одиме во Струмица. Утре е карневалот, па си рековме, ајде може е интересно. Патот беше толку темен, со дупки и кривини што бев убеден дека нешто сум утнал и сум зацепал кон некое село. Ама дојдов до една раскрсница на која пишуваше Струмица 24 км. Хмм, си реков, ајде ова ми личи поглавен пат, ќе биде подобро. Патот беше голгота! На некои места имаше ограничување на брзината и на 30 км на час, така што со 30-40, полека и без да сретнеме ниту една, ама ниту една друга кола по пат, некако стигнавме во Струмица. Паркирав во центарот и такви - цели дотерани одиме малку да прошетаме и после да седнеме некаде. Шетањето траеше околу 2 минути и одма на ред дојде седнувањето. Прво ни се пиеше кафе. Не сме некои размазени типови, ама некако не можевме никаде да седнеме. Во кафичите - или имаше толку гласна музика што ќе ти отпаднат ушите, или пак владееше вистинска комеморативна атмосфера. Се сеќаваме дека слушнавме еден кафич на реклама на радио додека доаѓавме и решивме да одиме таму. Го најдовме лесно, ама кафичот - цел прекриен со најлон кеси, како тезга на пазар. Се шетаме веќе полуочајни по плоштадот. Тоа беше финалниот удар! Го прогласувам плоштадот во Струмица како опасен по сите сетила! До вчера мислев дека најгрд плоштад на светот е скопскиот. Ама не. Напуштени згради, скали на сите страни, билборди без ред, редици таксисти, искршени плочки, грд споменик на сирот Гоце Делчев, и - ултра нова мермерна фонтана. Сфатив дека под итно на струмичани треба да им се уреди плоштад каков што заслужуваат. Под итно! Последниот пат кога бев тука, во мај или јуни годинава, имаше дури и жива народна музика. Сега, фала Богу, ја нема ама затоа на сите страни има расфрлено, онака хаотично и без ред светлечки ѕвезди и снегулки, остаток од новогодишниот декор. Знам дека може го чекаат карневалот да заврши за да раскитат, ама што е ту мач е ту мач! Денеска е 17 февруари - 48 дена по Нова година. За карневалот, кој е обележје на Струмица, можат да се стават и други, поубави светилки. Овие само можат да му оздемат од маѓијата. Вака, Струмица, еееј Струмица личи на третораздредна паланка од некоја хардкор комунистичка земја во првите години по колапсот на режимот. Бргу, бргу купивме по некоја грицка и пијачки за во соба и си тргнавме назад кон нашиот Дојран. Одејќи накај колата сакавме да купиме некое списание за во собата без телевизор, ама безуспешно. Сите трафики, а имаше многу, имаа само по три списанија, сите поврзани со готвење. Се вративме во Дојран и бидејќи беше рано, тргнавме да прошетаме малку околу хотелот. Рековме, ајде да го најдеме ресторанот што ни го препорачаа дека имал најубав костреш, за утрешниот ручек. Не направивме ниту два чекора кога не забркаа десетина кучиња, некои поголеми и од нас. Се вративме назад - и таму не чекаа кучиња. Ја најдовме вратата од хотелот, се качивме во собата и - за момент - ни се виде како рај на земјата. Сфативме и дека сме единствени гости, но не сфативме како им се исплатува да имаат многупати поброен персонал на рецепција и во ресторанот од бројот на гостите. Ама, нивна работа. Климата ништо не загреала и од шкафот го вадиме дополнителното, и по правило, секогаш многу прљавото кебенце. Заспиваме, во очекување на појадокот.

Појадокот
Приказната со појадокот почна уште при излегување од собата. Двата спрата симнување надолу беа доволни за да го дознаеме целото мени. Толку мирисаше и мирисаше толку лошо што знаевме дека не чека ужас! Масите со резеда чаршафи, наредени една до друга во должина. Бегаме подалеку од кујната, а поблиску до нешто што ни се виде како вентилација и - опа, седнуваме на една маса до која здогледуваме телевизор. Телевизор! До него печка! Да, да, печка за греење. Ги грее само двете маси до неа. Нашата и таа на која седеа сите од персоналот, но се разбегаа истиот момент кога дојдовме ние. Како да се појавија духови. А баш сакавме да позборуваме со некого. Дојде келнерот и беше првиот наметлив човек што го сретнавме во овие два дена. Прво што не праша беше -Дали се одморивте? Тивко е овде. Ние рековме само по едно „да“. Ни понуди појадок. Класичен избор. Путер и мед, омлет или јајце на око. Ние молчевме. Сфати дека не сме за ништо од понуденото. Изнудивме, прво: кафе, второ: сирење, трето: саламче и четврто: кашкавалче. Стигна кафето, па другото. Кашкавалче немаше. Саламата беше онаа една тенка, посебна, која толку ја јадев кога бев дете, а на која слатко и се изјнајадов, овде во Дојран.